Inburgeringsonderwijs is momenteel met name gericht op taal en kennis. Dat is onvoldoende voor de complexe opgave om een leven op te bouwen in een onbekende samenleving, vooral voor laag- of niet-opgeleiden. De verantwoordelijkheid voor de participatie van geïsoleerd levende volwassenen ligt momenteel bij de gemeenten (Participatiewet). Zoals te verwachten was, blijkt dat de stap naar werk voor sommige mensen te groot is. Ook inburgeringscijfers blijven achter. Voor deze volwassen migranten, die vaak kampen met psychosomatische klachten, wordt dan doorgaans ontheffing van de inburgeringsplicht aangevraagd. Echter, daarmee zijn de persoonlijke, gezins- en maatschappelijke problemen van deze burgers natuurlijk niet opgelost.
In dit Position paper stellen we, op basis van jarenlang praktijkgericht onderzoek en op verzoek van de Raad van Europa, een andere aanpak voor, waarin inzichten uit sociaal werk, andragogiek en educatie worden gecombineerd.